Lokalizacja: Zapora Wodna we Włocławku – ściana wieży.
Więcej informacji – Stopień Wodny Włocławek na Wiśle
Zobacz również:
Aleksander Mianowski
Utalentowany inżynier hydrotechnik i organizator wielkich budowli wodnych w Polsce, budowniczy stopni wodnych na górnej Wiśle i Odrze oraz stopnia wodnego na dolnej Wiśle we Włocławku.
Aleksander Mianowski ur. 28 VII 1899 r. w Warszawie, syn Jana, inspektora ubezpieczeń i Stefanii z Mrozowskich. W 1913 r. ukończył Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Warszawie; w tymże gimnazjum był też drużynowym w Warszawskiej Drużynie Harcerskiej im. Zawiszy Czarnego. W jesieni 1918 r. wstąpił ochotniczo do wojska i po walkach frontowych został zdemobilizowany w grudniu 1920 r. Podjął studia na Wydziale Inżynierii Wodnej Politechniki Warszawskiej. W okresie studiów działał w Bratniej Pomocy. Studia ukończył w 1929 r. i objął kierownictwo budowy jazów na Szczarze w Słonimiu. W 1933 r. został tam kierownikiem Państwowego Zarządu Wodnego, a w 1936 r. kierownikiem budowy kanału kamiennego w Sarnach na Wołyniu, służącego do wywozu granitu z kamieniołomu w Klesowie; budował też fortyfikacje na granicy z ZSRR. Od 1936 r. był inspektorem robót wodnych w Ministerstwie Komunikacji, ale już wiosną 1939 r. został kierownikiem budowy zbiornika z siłownią wodną w Turniszkach na Willi.
W walkach w 1939 r. uczestniczył jako porucznik artylerii przeciwlotniczej, internowany w Rumunii dostał się do Francji i brał udział w kampanii 1940 r. jako dowódca kompanii przeciwpancernej 2. Dywizji Strzelców Pieszych. Za udział w kampanii 1940 r. został odznaczony w 1947 r. francuskim Medalem Wojska. W czerwcu 1940 r. dostał się do niewoli i został osadzony w Oflagu XVII A w Austrii. Na zorganizowanym w obozie uniwersytecie francuskim studiował geologię. W obozie kierował budową podkopu umożliwiającego ucieczkę jeńcom, podkop jednak wykryto. Po wyzwoleniu przedostał się do Wielkiej Brytanii i kontynuował studia geologiczne w Uniwersytecie w Edynburgu, a w latach 1946–1947 został referentem szkolenia zawodowego dla żołnierzy polskich podlegających demobilizacji. Wówczas opracował skrypt z zakresu inżynierii lądowej i wodnej – ukazały się 2 wydania tego skryptu w 1946 r.
Do kraju powrócił w 1947 r. i w latach 1948 – 1949 kierował budową stopni wodnych w Brzegu Dolnym na Odrze oraz w Przewozie na Wiśle pod Krakowem. Następnie pracował w Ministerstwie Komunikacji oraz w Centralnym Biurze Studiów i Projektów „Hydroprojekt”, później zorganizował Zarząd Inwestycji „Bugobudowa” i podjął budowę stopnia wodnego w Dębem na Narwi oraz portu rzecznego na Żeraniu i Kanału Żerańskiego, w latach 1952–1954. Z tego okresu pochodzi jego pierwszy artykuł „Dokumentacja kompleksowych inwestycji wodnych” (Gosp. Wodna, 12, 1953). W latach 1954 – 1958 był naczelnikiem Wydziału Realizacji Inwestycji w Centralnym Zarządzie Dróg Wodnych Śródlądowych, gdzie przygotowywał i nadzorował m.in. budowę stopni wodnych w Dąbiu i Łączanach oraz kanału Łączany – Skawina na górnej Wiśle. O tym wypowiadał się w kolejnym artykule „W sprawie organizacji realizacji wielkich inwestycji wodnych” (Gosp. Wodna, 5, 1954). Ponadto w latach 1956 – 1961 uczestniczył w pracach Grupy Ekspertów ds. Unifikacji Przepisów Policyjnych i Sygnalizacji w Żegludze Śródlądowej przy Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ w Genewie.
W 1959 r. A. Mianowski zorganizował Zarząd Inwestycji Budowy Stopnia Wodnego we Włocławku (od 1966 r. Zarząd Inwestycji Budowy Kaskady Dolnej Wisły); był jego dyrektorem do końca swego życia. Doprowadził niemal do zakończenia budowy pierwszego największego w Polsce stopnia wodnego na dolnej Wiśle. Zawał serca 6 VII 1969 r. spowodował Jego nagłą śmierć; został pochowany na Powązkach, Jego koledzy – Stefan Ihnatowicz i Zygmunt Tyszka – napisali we wspomnieniu pośmiertnym: „…Aleksander Mianowski był wysokiej klasy inżynierem i wybitnym organizatorem wielkich budów. Realizowane projekty budowli udoskonalał, wprowadzając ulepszenia, które ułatwiając wykonawstwo przyczyniały się równocześnie do poprawienia warunków eksploatacji oraz utrzymania budowli i urządzeń. Od początku swej pracy zawodowej był szermierzem postępu technicznego, poszukując najlepszych rozwiązań koncepcyjnych i konstrukcyjnych, poświęcając się przy tym ze szczególnym zamiłowaniem organizacji budowy i robót…”.
Jego liczne zasługi zyskały duże uznanie w postaci odznaczeń: Krzyż Walecznych (1920), Srebrny Krzyż Zasługi (dwukrotnie – 1931 i 1956), Brązowy Medal za Długoletnią Służbę (1938), Krzyż Kawalerski OOP (1964), Złota Odznaka Honorowa SITWM NOT (1966). Na wieży sterowniczej stopnia wodnego we Włocławku umieszczono tablicę ku Jego czci.
Zdzisław Mikulski
Opracowano na podstawie wspomnienia pośmiertnego S. Ihnatowicza i Z. Tyszki (Gosp. Wodna, 12, 1969); PSB, 1990, S. Ihnatowicz; SBTP, 1996, A. Arkuszewski.
Źródło: Gospodarka Wodna nr 12/2005
Idź do tego miejsca!
Jedna myśl na temat “Tablica Pamięci mgr inż. Aleksandra Mianowskiego zasłużonego organizatora budowy Stopnia Wodnego we Włocławku”
Możliwość komentowania jest wyłączona.